Alles is ineens anders…
Door Erik Petersen, vrijdag 11 augustus 2017
Met uitgelaten pret en vol verwachting stappen we het vliegtuig in Belgrado uit. Pof! 41 graden. De energie stroomt zo je lijf uit. Langs douane, formaliteiten, vervolgens auto’s afhalen en op naar het noorden. Een rit van 115 km naar Vrbas. We worden goed ontvangen en het verblijf is meer dan prima. Onze eerste maaltijd is even bikkelen. Keiharde uien, van het vet druipende soort van frieten en een stuk rond vlees in de vorm van een hamburger maar waarvan niemand durft vragen van welk dier het komt. Laat staan de koffie. Wanneer je je lepeltje rechtop kunt laten staan in de klei-achtige bodem van een kop zwarte koffie moet je je zorgen maken. We ontmoeten Alexander. Vol enthousiasme vertelt hij over het werk, en tekent direct een schema wat we wanneer gaan doen. Dan dat telefoontje. Alles is ineens anders. De planning in de prullenbak. Een 16-jarige jongen uit de gemeente is verdronken. Alexander heeft geen woorden. Hij zucht, slikt, wrijft over zijn hoofd en kijkt compleet verslagen. ‘Wat moet ik nu in de gemeente zeggen’? Alexander was dol op de jongen. Hij heeft veel hulp gehad. Gestart met een eigen boerderijtje, geholpen aan onderwijs… En nu? Alles voor niets? Het is het tweede kind uit het gezin en Alexander ziet er tegenop om naar het ouderlijk huis te gaan. En nog erger, waanzin eigenlijk… Het is het 17e kind binnen 2 jaar dat in de gemeente overlijdt. Hoeveel kun je als gemeente aan? Hoe rotsvast vertrouwen in God heb je wel niet nodig? We bidden voor hen, en het laat ons die avond niet meer los.
De volgende ochtend starten we in de kerk. Er wordt gekookt, zoals elke vrijdag, voor de oudere meest hulpbehoevenden in het dorp. 80-plussers die in een krot wonen, zonder elektriciteit, zonder drinkwater en vaak ziek. En dat bij inmiddels 43 graden. We zijn blij dat we een groot deel van het sponsorbedrag in cash bij ons hebben wat we direct kunnen besteden nu Alexander met een probleem zit. De 16 jarige overleden jongen zou vandaag direct begraven moeten worden, gezien de hitte. Maar de familie kan dit niet betalen. Het gevolg willen we niet eens horen. We financieren een deel, en met de hulp van het Rode Kruis en een sociaal fonds krijgt de jongen vandaag het afscheid dat hij verdient. En dan te weten dat hij zich, niet bewust van de gevaren, na een lange dag werken op het veld in de brandende zon eventjes in een klein koud riviertje liet zakken om af te koelen. Dat werd fataal voor zijn hart. Tijdens de ritjes die vandaag met Alexander maken horen we het ene naar het andere vergelijkbare verhaal wat zich hier afspeelt. En dat op 2 uur vliegen van Nederland. Waanzin. En dat was pas een fractie van wat we meemaken, in 1 dag…
Einde van de middag zitten we met elkaar na te praten. Wat we hebben gezien, wat het met ons doet. Hoe dit alles te zien in het licht van je geloof in Christus. En hoe dit te vergelijken met thuis, of in de kerk. Het is een fijn moment. De gemeenschappelijkheid, de openheid en de betrokkenheid. Ik kijk uit naar nog 6 van zulke dagen.
