Kippenvel all-over. Of…de aanwezigheid van de Heilige Geest?
Door Erik Petersen, zaterdag 12 augustus, 2017
Na de inmiddels terugkerende ochtendpret om de maaltijden die we met de nodige inspanning weer deels verwerkt hebben, rijden we in een kwartier naar het huis van Aleksandar. Vandaar rijden we nog eens twintig minuten door over een half onverharde weg door een desolaat terrein naar het recent aangekochte kamphuis. Vol met visie en ideeën vertelt Aleksandar dat dit het epicentrum moet worden waar -vanuit alle hoeken uit de regio- Roma’s zullen komen voor zomerkamp, conferenties, Bijbelstudies, opleiding en bezinning. Gisterenmiddag al kwamen we hier voor het eerst en werd direct duidelijk dat dat nog wel even toekomstmuziek is. Het vervallen gebouw ziet eruit als een kraakpand wat van binnen zó smerig is dat zelfs junkies zich hier over hun hygiëne zorgen zouden maken. Binnen 24 uur verzetten we hier veel werk en verandert dit beeld snel. We ruimen de ranzigheid op, repareren de muren en schilderen op Servische wijze de ramen en kozijnen. Ook wij financieren 2000 euro voor de aankoop van dit terrein. Een bedrag dat dus dubbeldik goed wordt besteed, wat toch even belangrijk is om te melden omdat iedereen die doneert hier wel eens over twijfelt.
Ondertussen gaan drie van ons met Aleksandar op pad om inkopen te doen voor de komende dagen: we besteden het door de gemeente opgebrachte sponsorgeld aan hygiëneproducten en voeding. De buit: 1000 kg uien rechtstreeks van de boer, waar tachtig gezinnen 10.000 x van gaan eten. 240 kg waspoeder, en 200 liter ander schoonmaakmiddel. De uren dat ik naast Aleksandar zit begin ik me steeds meer te verwonderen. Onvermoeid vertelt hij over 1.001 projecten en alle ervaringen die hij en zijn gemeente hebben waarin zij de de wonderen van God ervaren. Hij rijdt, maakt aantekeningen op z’n dashboard, toetert, kletst en telefoneert allemaal tegelijk. Ik vermoed zelfs dat hij even bidt wanneer we over weer een te smalle weg een tegenligger met 100 km/u naderen, of die even gauw plaats voor ons kan maken. Hij vertelt dat zonder constant het vertrouwen in de handen van Jezus te leggen en dit alles in naam van en voor Hem te doen, je dit werk niet kunt doen. Wij kunnen daar nog zoveel van leren!
Na een break van twee uurtjes vertrekken we einde middag met z’n allen, inclusief Aleksandar, zijn vrouw Danijela, z’n rechterhand Mirko, een oude oma, z’n dochtertje van vier Rebecca met een hoog knuffelgehalte en een oom waarvan ik niet opnieuw z’n naam durf te vragen. Het is zo’n naam met een hele reeks medeklinkers achter elkaar waar je je tong over breekt.
We gaan naar een Roma kamp. De eindbestemming naderend vraag ik me af of dit verstandig is. Het weer heeft dit moment uitgekozen om na drie maanden van hitte en droogte alle opgespaarde ellende de hemel uit te storten. Bliksem, harde wind en een bak regen. Al toeterend rijden we tussen de vervallen huisjes door, waarvan ik met zekerheid durf te stellen dat het binnen aan alle kanten tocht en lekt. De kinderen kennen het signaal en bewegen zich in volle sprint naar het gefabriceerde kerkje.
Het beeld dat ik daarbinnen opdoe is moeilijk te beschrijven. Buiten bliksemt en regent het, binnen in het kleine en lage hok zitten we met ruim tachtig mensen opgehokt. Overal spinrag en ik hoop dat het licht doorzakkende lage plafond het houdt. Het stinkt naar muffigheid, vuiligheid en zweet, klam van het vocht en de regen en Aleksandar staat daar een suikerspin apparaat in elkaar te zetten met het zweet tot op z’n bilnaad. Opnieuw die bewondering. Hij knutselt wat aan het gas en uiteindelijk zijn we in staat om voor iedereen een suikerspin te maken. Mirko verzorgt ondertussen met zijn gitaar muziek. Een repertoire van ‘Lees je bijbel’ tot ‘Jingle bells’ (ja, in hartje zomer). De sfeer heeft iets van een Toppers-avond – maar Geer en Goor, eat your hart out want het team is onvermoeibaar en alle mensen -jong en oud- doen mee. Zingen doen we in drie talen door elkaar. Er volgt een korte bezinning en opeens gaat iedereen staan voor het Onze Vader. Wat een bijzonder moment… Kippenvel all-over. Of…de aanwezigheid van de Heilige Geest?
Dan is het aan ons. Ook wij gooien er wat liedjes in, en de ervaring van het lied ‘King of Kings’ uit de vluchtelingendienst proberen we ook hier. Met succes! In oplopend tempo geniet iedereen zichtbaar, waaronder het omaatje die staat te springen en te klappen, en met schorre keel en zwetende oksels sluiten we af. We hebben lol over hoe dit er in onze eigen kerk uit zou zien. Diverse gemeenteleden laten we even passeren. Dat zou er heel komisch uitzien.
Het is genieten met een hoofdletter G. Kindjes die blij zijn met het gekregen speelgoed, of vol verrast zijn van de smaak van een suikerspin. Je beseft in wat voor trieste omstandigheden en volstrekt kansloos hier de kinderen opgroeien. Ik geniet ook van onze groep. De een is druk met de suikerspin, de ander speelt met kinderen. Weer anderen zingen uit volle borst mee of kijken gewoon verwonderd om hun heen. Ieder op z’n eigen manier. Zo is iedereen zichzelf, uniek en maakt dit een prachtige groep jongeren. Maar ik zie iedereen blij en met voldaan gevoel. We zijn allemaal een ervaring rijker. En zeker ook een geloofservaring rijker.
Om half tien zitten we pas aan onze welverdiende avondmaaltijd. Aleksandar zou zeggen ‘Hemelse kip’, verrukkelijk. De dag kan niet meer stuk. Om elf uur komen we thuis en duik ik direct m’n bedje in. ‘Do sutra…’ Oftewel ‘Tot morgen’.